გლეხს გაუდია თოხი მხარზე
ძლივსღა მიათრევს ფეხებს გზაზე
ბედს არ ემდურის, კმაყოფილია
მიწა ხომ ღვთისგან დალოცვილია
შრომამ და ჯაფამ გახადა ფრთხილი
შინ ელოდება ცოლი და შვილი
ბაზი ლობიო გამხმარი პური
საბრალო უყვარს თავისი სული
გლეხი ვერასდროს გახდება გმირი.
