შენ თვითონ ხარ სიცოცხლე!

თოვს, ყველაფერი თეთრია ირგვლივ.ვუყურებ ამ უმანკო სითეთრეს და მაგონდები შენ ცისფერო ქალო.ვიხსენებ მერვე კლასელ გოგოს რომელიც ამ პირველი თოვლივით თეთრი ქათქათა,ხელშეუხები და როგორც ეს თოვლი გაუთელავი იყო.მენატრება ის დრო ნატვრა.მთელ სიცოცხლეს დავთმობდი, შვიდი წუთით ისევ იმ საკლასო ოთახში რომ დაგვაბრუნოს განგებამ ნატვრა.როგორ მინდოდა მაშინ შენ ლამაზ,შეუბილწავ ტუჩებზე კოცნა ნატვრა.იცი როგორ ვნანობ რომ არ გაკოცე,ვერ გაგიბედე მაშინ კოცნა ნატვრა.ისეთი ლამაზი,ისეთი საყვარელი იყავი, ასე მეგონა ანგელოზი იდგა ჩემს წინ. ვერ შევბედე ანგელოზს კოცნა.  

 მზე მენატრება ნატვრა.მზესთან ერთად შენი ტკბილი ტუჩებიც მენატრება ნატვრა.